Soczewka fakijna w czasie trwania zabiegu wprowadzana jest do przedniej komory oka tak, aby znalazła się pomiędzy rogówką i soczewką pacjenta. Dzięki temu możliwe jest stworzenie układu optycznego, dla którego charakterystyczna jest skorygowana ogniskowa. Do pewnego momentu stosowano przede wszystkim sztywne soczewki fakijne, co wiązało się z pewnymi problemami występującymi zarówno podczas wszczepiania, jak i w czasie trwania rekonwalescencji.

Gdy mamy do czynienia z soczewką zwijaną, powinniśmy mieć świadomość tego, że wprowadza się ją do wnętrza oka dzięki zastosowaniu nacięcia w rogówce. Nacięcie nie przekracza dwóch milimetrów i jest wykonywane z wykorzystaniem specjalnego aplikatora. Gdy soczewka trafi już w odpowiednie miejsce, dochodzi do jej rozprostowania. Pacjent na ogół pozostaje przytomny – wystarczające okazuje się bowiem zastosowanie znieczulenia miejscowego. Nacięcie jest zresztą na tyle małe, że nie ma konieczności zakładania szwu.

Poprawa wzroku jest przy tym zjawiskiem, z którym mamy do czynienia niemal natychmiast, choć należy liczyć się z tym, że do momentu zaakceptowania przez mózg zmian, jakie zaszły, problemem może być widzenie obuoczne. Na szczęście, problemy mają charakter przejściowy i już po dwóch lub trzech tygodniach można zdecydować się na operację drugiego oka.

W przypadku krótkowzroczności soczewka fakijna jest postrzegana jako alternatywa dla okularów i szkieł kontaktowych, a nawet dla laserowej korekcji wzroku. Przeciwwskazaniem jest przede wszystkim wiek, zabiegu nie wykonuje się bowiem u pacjentów niepełnoletnich oraz tych, którzy przekroczyli już 45 rok życia. Problemem bywa też nieustabilizowana wada wzroku, choroby tkanki łącznej i niektóre zmiany hormonalne zwłaszcza, jeśli przyczyniają się do problemów z gojeniem się ran. Koszt soczewki wynosi około 3,5 tysiąca złotych, a sam zabieg trwa kilkanaście minut.

Soczewki fakijne i ich specyfika

Krótkowzroczność jest problemem, którego podłoże jesteśmy dziś w stanie precyzyjnie wytłumaczyć. Mamy z nią do czynienia wówczas, gdy wiązka równoległych promieni, które wpadają do oka jest skupiona przed siatkówką. Wiąże się to z określonymi konsekwencjami, okazuje się bowiem, że te obiekty, które są położone daleko od oka są postrzegane niewyraźnie, a nawet odbierane tak, jak gdyby były zniekształcone.

Przyczyn może być co najmniej kilka, warto więc wspomnieć choćby o nadmiernej długości gałki ocznej, wysokiej sile łamiącej rogówki, a nawet soczewki. Wysokość krótkowzroczności jest podawana w dioptriach. Soczewki fakijne są przeznaczone zarówno do korekcji krótkowzroczności, jak i dalekowzroczności w przedziale od +1- do – 23,5 dioptrii. Stosowane obecnie modele korygują również astygmatyzm znany też jako niezborność.

Korekcja chirurgiczna z zastosowaniem soczewki fakijnej to jedna z przynajmniej kilku metod umożliwiających korygowanie krótkowzroczności. Metoda ta zakłada, że sztuczna soczewka zostanie umieszczona we wnętrzu oka. Materiał soczewki fakijnej jest zbliżony do tego, jaki stosuje się w tych soczewkach, z których korzysta chirurgia zaćmy, w tym przypadku jednak nie mamy do czynienia z usunięciem soczewki własnej, jest ona bowiem wszczepiana wraz z przezierną soczewką naturalną.

Samo wszczepienie soczewki fakijnej jest dokonywana na życzenie pacjenta, a sam zabieg, podobnie jak każdy inny zabieg o charakterze chirurgicznym, może wiązać się z określonymi konsekwencjami. Nawet najwyższy poziom jego wykonania i najbardziej profesjonalna opieka pooperacyjna nie wykluczają ryzyka powikłań, te zaś mogą przyczynić się do pogorszenia widzenia.

Soczewki fakijne niekiedy są porównywane do soczewek kontaktowych, z tą jednak różnicą, że nie są umieszczane na oku, ale wszczepiane do jego wnętrza na stałe. Umieszcza się je w komorze przedniej oka, a następnie fiksuje na tęczówce. Pozwalają one na korekcję nawet bardzo wysokiej krótkowzroczności, a jednocześnie zapewniają stabilny efekt refrakcyjny. Dodatkowo nie wpływają na centralną część rogówki, a sam zabieg może być odwracalny.

Zabieg

Przed wszczepieniem soczewek fakijnych konieczne jest wykonanie pewnych czynności przygotowawczych. W szczególnym stopniu dotyczy to osób noszących klasyczne soczewki kontaktowe. Osoby te są informowane przez lekarza, na jaki czas przed zabiegiem, a wcześniej przed badaniem kwalifikacyjnym konieczne będzie ich ściągnięcie. Co do zasady, miękkie soczewki kontaktowe są ściągane na tydzień przed zabiegiem, a tak zwane soczewki twarde, na trzy lub cztery tygodnie przed jego datą. Dzieje się tak dlatego, że soczewki kontaktowe przyczyniają się do zmiany kształtu rogówki, a tym samym niezbędny jest pewien czas, aby powróciła ona do swojego pierwotnego kształtu.

Lekarz decyduje się na wykonanie niewielkiego otworka w kolorowej części oka znanej jako tęczówka tak, aby możliwe było przeciwdziałanie ryzyku gromadzenia się płynu za soczewką. Proces ten znany jest jako irydotomia i w zależności od indywidualnych warunków, wykonuje się go w trakcie zabiegu albo na dwa tygodnie przed jego rozpoczęciem.

Jeszcze przed zabiegiem pacjent otrzymuje też znieczulenie przeciwdziałające dolegliwościom bólowym, w zależności od sytuacji może być to przy tym zarówno znieczulenie miejscowe, jak i ogólne. Odpowiednie leki przyczyniają się również do zwężenia źrenicy, po podaniu znieczulenia lekarz może zaś wykonać nacięcie w rogówce pozwalające na umieszczenie sztucznej soczewki. Sama soczewka jest wprowadzana pomiędzy tęczówkę oraz rogówkę, rana zaś zostaje zabezpieczona szwami, które usuwa się po jej wygojeniu. Co ciekawe, gdy mamy do czynienia z soczewką zwijaną, szycie rany zazwyczaj nie jest wymagane.

Już po zakończeniu zabiegu pacjentom często zaleca się zakładanie na oko ochronnej osłonki, a po jednej dobie od jego wykonania konieczne jest przeprowadzenie kontroli okulistycznej. Kolejne wizyty kontrolne wyznacza się indywidualnie mając na uwadze stan, w jakim znajduje się operowane oko.